Φιλία = αγάπη

Οι αγάπες της Ζωής

 

    Πόσα χρόνια είχα ν’ ακούσω αυτό το τραγούδι... Η μελωδία του μου θυμίζει εκείνο το αγόρι που κοιτούσα με λατρεία, όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Δε φοιτούσε στο σχολείο που ήμουν. Το άλλο σχολείο ήταν 6-7 τετράγωνα πιο πάνω από την άλλη πλευρά του κεντρικού δρόμου. Αλλά όλα τα σχολεία τελείωναν την ίδια ώρα και συνηθίζαμε τότε να κατεβαίνουμε όλοι στον κεντρικό δρόμο και να προχωρούμε προς την πλατεία της πόλης, αν και οι περισσότεροι δε μέναμε εκεί. Το κάναμε για περίπατο, για αποφόρτιση από την πίεση του σχολείου, αλλά κυρίως για να βλέπουμε άλλα πρόσωπα, να τα παρατηρούμε, να μαθαίνουμε τι γίνεται στο άλλο σχολείο και ό,τι άλλο προέκυπτε. Εκείνη τη διαδρομή, εκείνη την ώρα, την ονομάζαμε «κάθοδο» και ήταν η μικρή μας απόδραση από το καθημερινό σκληρό μαθητικό πρόγραμμα. Όταν φτάναμε στην πλατεία, σκορπιζόμασταν δεξιά κι αριστερά, πηγαίναμε και στο δημοτικό κήπο, που ήταν δίπλα, συγκεντρώνονταν παρέες κι άνθιζαν τα εφηβικά φλερτ. Η συνωμοσία των κοριτσιών ήταν να στέκονται όσο πιο κοντά μπορούσαν στις παρέες των αγοριών που ήθελαν να γνωρίσουν, ελπίζοντας να συναφτούν φιλίες και ό,τι προκύψει. Τα είχα καταφέρει τότε  να μπω στην παρέα του μικρότερου αδελφού του, μέσω μιας ξαδέλφης μου που ήταν συμμαθήτριά του, αλλά δεν κατάφερα να πετύχω τη γνωριμία που ήθελα. Πάντως, την επόμενη χρονιά, έτυχε να μιλλάω με δυο κορίτσια, το ένα ήταν από το άλλο σχολείο και περνώντας αυτός από εκεί σταμάτησε, της μίλησε, γνωριστήκαμε και μιλήσαμε. Αλλά απογοητεύτηκα από τη φωνή του. Δεν ταίριαζε στα γαλαζοπράσινα μάτια του κι έτσι αποθαρρύνθηκα. Αλλά το καλοκαίρι που ακολούθησα, ήμουν με έναν ξάδελφό μου σαν ζευγαράκι σε μια ντισκοτέκ με ελάχιστο κόσμο, εμφανίστηκε αυτός και έμεινε και κοιτούσε. Μου είχε φανεί τόσο περίεργο τότε, αλλά η υποψία ότι με κοιτούσε που ήμουν με τον ξάδελφό μου, δε με εξίταρε καθόλου. Βέβαια, το πρόσωπό του, όποτε εμφανιζόταν στο προσκήνιό μου, κινούσε πάντα το ενδιαφέρον μου και τον κοιτούσα. Ακόμα κι όταν γίναμε φοιτητές, τον έβλεπα κάπου κάπου με αγάπη. Μετά από πολλά χρόνια, όταν επιστρέψαμε στη γενέτειρα πόλη, απόφοιτοι, δεν τον έβλεπα πουθενά και γι’ αυτό ρώτησα έναν κοινό φίλο, από την παρέα του μικρότερου αδελφού του. «Σκοτώθηκε με το μηχανάκι του» μου είπε κι έμεινα άφωνη, με γουρλωμένα μάτια. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Δυστυχώς συμβαίνουν κι αυτά κι άλλα παρόμοια.

    Στο γυμνάσιο ήρθε από άλλο δημοτικό ένα κορίτσι με πολύ λεπτά χαρακτηριστικά και γι’ αυτό ήταν πολύ όμορφη. Μεγαλώνοντας γινόταν όλο και πιο όμορφη και ποθητή. Όταν άρχισε να κάνει δεσμούς, όμως, συνέβη κάτι τόσο περίεργο και τόσο αποπρόσαλλο. Ο πρώτος της δεσμός ήταν μ’ έναν αρκετά μεγαλύτερο, που είχε αυτοκίνητο. Μια νύχτα πήγαινε να τη συναντήσει, έπεσε σε κολώνα και σκοτώθηκε. Της στοίχισε αρκετά και πέρασαν 2-3 χρόνια, για να επανέλθει. Συνδέθηκε με άλλον, κι αυτός μεγαλύτερος και επιχειρηματίας ήδη. Ταξίδευε από άλλη πόλη, όπου είχε πάει για να τη συναντήσει, τράκαρε και σκοτώθηκε κι αυτός. Ακολούθησε και τρίτο τέτοιο περιστατικό και μετά εκείνη δεν ξαναγύρισε ποτέ στην πόλη μας, γιατί την κακολογούσαν και τη θεωρούσαν πολύ κακότυχη.

    Στο πανεπιστήμιο είχε ενδιαφέρον που γνωρίζαμε άτομα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Είχαν άλλο χαρακτήρα, άλλη συμπεριφορά, ακόμα και άλλο παρουσιαστικό. Έτσι ξεκίνησε το πρώτο φλερτ μου, πολύ αργά μια νύχτα που ήμασταν στο campus, δε θυμάμαι γιατί, και ξαφνιάστηκα, όταν κατάλαβα ότι κάποιος με κοιτούσε συνεχώς, αν και διακριτικά. Μέσα στην αταξία της στιγμής γνωριστήκαμε και γίναμε ζευγάρι. Περνούσαμε καταπληκτικά μαζί, αλλά δεν υπήρχε το ερωτικό στοιχείο. Γρήγορα αποφασίσαμε ότι είμαστε φίλοι μόνο, μου σύστησε έναν πρώην συμμαθητή του, έκανα δεσμό μ' εκείνον και γίναμε μια αχώριστη φιλική τριάδα. Ήταν η καλύτερη φιλία που είχα ποτέ. Όταν εκείνος έκανε δεσμό με μια μικρότερη συμφοιτήτρια, εκείνη τον απομάκρυνε από εμένα και χαθήκαμε. Βέβαια, με προσκάλεσαν στο γάμο τους, αλλά δεν πήγα. Μετά από λίγα χρόνια, ο πρώην δεσμός μου μου είπε ότι η σύζυγός του του φόρεσε κέρατα ταράνδου. Τον παράτησε για άλλον, αν και είχαν ένα παιδί ήδη, αλλά ο εραστής της σκοτώθηκε σε τροχαίο. Εκείνη βρήκε άλλον, παντρεύτηκε, έκανε δύο κοριτσάκια κι εκείνος βρήκε άλλη, παντρεύτηκε, έχει κι αυτός δύο κοριτσάκια και μακάρι να έχει καλύτερη ζωή. Έκτοτε μίλησα μαζί του 1-2 φορές τηλεφωνικά, αλλά εκείνος δε μου τηλεφωνούσε κι εγώ σταμάτησα να τον ενοχλώ, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσω.

    Μέσω εκείνου, εξάλλου, είχα γνωρίσει το μεγάλο έρωτα της ζωής μου. Πήγαμε σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτυ. Μου ήταν αδιάφορη όλη η κατάσταση. Καθόμουν σε μια γωνία και βαριόμουν, όταν μπήκε ένα άτομο που με γοήτευσε με το παρουσιαστικό του. Τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Συστηθήκαμε, μιλούσαμε όλο το βράδυ και τον ήθελα σαν τρελή. Το είπα στον κολλητό μου κι εκείνος κανόνισε να ξαναβρεθούμε και μας άφησε μόνους να μιλήσουμε. Από άποψη διασκέδασης και ψυχαγωγίας ήταν ο καλύτερος δεσμός μου, αν και μου είχε στοιχίσει πολυυυυυυυυυύ! Είχα ξοδέψει ακόμα και το συνάλλαγμα που μου είχα στην άκρη για περίπτωση ανάγκης. Αλλά είχαμε περάσει τέλεια, με περιπάτους, διαβάσματα, εκδρομές και ό,τι άλλο. Βέβαια τον έχασα κι αυτόν κάπου στην πορεία, αλλά θυμάμαι ότι ήμουν με τον ίδιο ξάδελφο στην παραλιακή λεωφόρο και τον είδαμε να περνάει έξω από την καφετερία όπου καθόμασταν.

    Με τον ίδιο ξάδελφο ήμουν σε ταξίδι στο εξωτερικό, όταν στην παρέα που ήμασταν, γνωρίσαμε φοιτητές ανταλλαγής από άλλες χώρες. Αφού ήπιαμε αρκετά, πηγαίνοντας από μπαρ σε μπαρ και αλωνίζοντας όλη την πόλη, που ήταν αρκετά μεγάλη, αρχίσαμε να περιηγούμαστε στο μεγάλο και πανέμορφο κήπο της. Εκεί χαθήκαμε κι εγώ έμεινα με έναν Γερμανό, με τον οποίο ξημερωθήκαμε κυριολεκτικά, ψάχνοντας για τους άλλους, καθώς δε θυμόμουν τη διαδρομή για το μέρος όπου μέναμε. Όταν ξημέρωσε, πήγαμε στην κεντρική πλατεία και από εκεί βρήκα το δρόμο και με πήγε στο ξενοδοχείο. Ο ξάδελφος με περίμενε ανυπόμονα, παρέα μ’ έναν δικηγόρο και έτοιμος να πάει στην αστυνομία, για να δηλώσουν την εξαφάνισή μου, ενώ ο ξενοδόχος ήταν εξοργισμένος με τη συμπεριφορά μου. Μόλις επέστρεψα, ο ξάδελφος με άρπαξε και φύγαμε από εκείνο το ξενοδοχείο.

    Με εκείνον τον Γερμανό αλληλογραφούσαμε (δεν υπήρχαν τότε κινητά ακόμα καθόλου), καθώς ήμασταν σε παρόμοιες σχολές. Με κάλεσε και στο πατρικό του και πήγα, αν και ήμουν επιφυλακτή. Έμεινα εκεί 3-4 μέρες, κάναμε περιπάτους στο μαύρο δάσος και σε διάφορα αξιοθέατα της περιοχής, χωρίς να ανταλλάξουμε ούτε ένα φιλί. Θυμάμαι όλο εκείνο το ταξίδι με πολλές λεπτομέρειες, αλλά δε θυμάμαι το πρόσωπό του. Δεν πειράζει. Ήταν ένας καλός φίλος. Ας είναι καλά όπου βρίσκεται τώρα.        

    Όταν συμμετείχα σε διαπανεπιστημιακή ανταλλαγή φοιτητών, βρέθηκα σε χώρα της βόρειας Ευρώπης και έμενα σε φοιτητική εστία, με άτομα από κάθε γωνιά της. Εκεί γνώρισα έναν άλλο Γερμανό φοιτητή, που έγινε κολλητός φίλος, αλλά η Βελγίδα με την οποία έκανε δεσμό, μας απομάκρυνε και, όταν ήρθαν στην Ελλάδα για διακοπές, δεν τον άφησε ούτε να μου τηλεφωνήσει, όπως μου είπε. Δεν πειράζει, Στέφαν. Άραγε είστε ακόμα μαζί; Να είστε καλά.

    Εκεί έκανα δεσμό με έναν Ιρλανδό, αλλά του χώθηκε μια Ολλανδέζα και μας χώρισε. Αλλά η σχέση τους δεν προχώρησε και μια νύχτα που ήθελα να βγω για περίπατο, για να δω από κοντά την πυκνότατη ομίχλη που υπήρχε, εκείνος προσφέρθηκε να με συνοδεύσει. Δε θυμάμαι ποιος από τους δυο μας έφυγε πρώτος από εκεί. Πάντως ξανασυναντηθήκαμε στον τόπο του και περάσαμε πολύ ωραία. Πήγαμε στα ιστορικότερα μέρη της πρωτεύουσας, σε θεατρική παράσταση του ιστορικού έπους τους, σε μουσικές βραδιές. Χαθήκαμε, όμως, και δεν τον περιμένω, για να τον ξεναγήσω στο δικό μας τόπο. Στο καλό να πάει.

    Τώρα ζω εντός μόνιμης σχέσης, αλλά ομολογώ ότι ο κολλητός φίλος του συντρόφου μου με συνόδευε κάποιες φορές τα βράδυα, εντελώς φιλικά, για ένα ποτό και πολλή συζήτηση, για να μην πλήττω, όταν έλειπε ο δικός μου. Εξάλλου διατηρώ και μια εντελώς πλατωνική σχέση, καθαρότατη φιλία, με ένα άτομο από άλλον τόπο και νιώθω πολύ τυχερή, γιατί μπορώ να συζητώ μαζί του ανοιχτά κι ειλικρινά. Τώρα που έχει δεσμό με κάποια, όμως, ντρέπομαι λίγο να του τηλεφωνώ, από φόβο μήπως δημιουργήσω πρόβλημα στη σχέση του, κάτι που δε θα ήθελα να προκαλέσω σ’ έναν άνθρωπο που χαίρομαι ως φίλο.

    Αυτό έχει σημασία και ουσία. Να έχουμε φίλους πραγματικούς κι αληθινούς, για να πίνουμε 1-2 ποτάκια, να συζητάμε και να μη θέλουμε να χαλάσουμε τις σχέσεις μας, ελπίζοντας να επωφεληθούμε από εκείνους. Όσο για όσους χάσαμε από τη ζωή μας,.... ας πάνε στο καλό. Δε χρειάζεται να μας νοιάζει. Ό,τι τελείωσε, τελείωσε. Για να είμαστε καλά, ας θάβουμε τον πόνο και τα παράπονα. Ας θυμόμαστε μόνο τα καλά. (Όταν πρωτοέγραψα αυτό το κείμενο, ήταν εντελώς διαφορετικό, με πολλά παράπονα για όσους έχασα. Εν τω μεταξύ ο τελευταίος υπαρκτός φίλος μου επισήμανε ότι είμαι μεμψίμοιρο άτομο, οπότε ασυνείδητα αποποιήθηκα το χειρόγραφο, όταν άνοιξα τον υπολογιστή, κι έγραψα το κείμενο από την αρχή με άλλο στόχο: να θυμάμαι μόνο τα καλά και τα υπόλοιπα ας πάνε στο καλό.)

    Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε κι ελπίζω να βοήθησα, για να αποκτήσετε άλλη οπτική στη ζωή σας, ώστε να είναι πιο όμορφη και για σας και για όσους συναναστρέφεστε, χωρίς ύπουλες συνωμοσίες και χωρίς κρυφές επιδιώξεις. Εξάλλου η λέξη «φιλία» σημαίνει αγάπη κι η αληθινή αγάπη δε χωράει τίποτα κακό. Είναι άσπιλη κι άψογη, για να είναι φιλία. Ίσως γι’ αυτό να είναι σπάνια και επαπειλούμενη. Για να μη χαθεί και για να επιζήσει, χρειάζεται την αναμφισβήτητη προσφορά όλων μας.