-
- Ποιος/ποια είμαι;;;
Είμαι
οποιοδήποτε άτομο, που έζησε χαρές και λύπες, όπως όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν
τον κόσμο. Αλλά, ενώ περάσαμε πολύ ωραία τη δεκαετία του 1980 και του 1990, από
το 2009 και μετά τα είδαμε και τα ζήσαμε όλα, όσα δε χρειαζόταν, σαν να καταδικαστήκαμε
άδικα σε ποινή βαριά κι ασήκωτη.
Ήπια
αναψυκτικά, χυμούς, αλκοόλια, καφέδες, φαρμάκια, χαπάκια. Εργάστηκα, άλλοτε
περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, πληρώθηκα αναλόγως της οικονομικής ευχέρειας των
«αφεντικών», που ήταν όλοι ιδιώτες και σκοπό είχαν ό,τι περισσότερο θα
μπορούσαν να κερδίσουν οι ίδιοι, αδιαφορώντας για την ευημερία των εργαζομένων
τους. Αγόρασα ό,τι μπορούσα περισσότερο, ό,τι πρόσταζε η μόδα και οι τάσεις
κάθε εποχής, ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα, είδη «προικός» ή αλλιώς σπιτιού,
τα πάντα όλα, όπως μία μοντέλα είπε κάποτε. Αν όλα αυτά τα είχα μαζεμένα κάπου,
θα γέμιζαν ολόκληρο σπίτι έξι – επτά δωματίων, θα το έκαναν σαν αποθήκη. Μερικά
τα έχω πια αποθηκευμένα ακόμα κι όταν τα συναντώ κατά λάθος, μου φαίνονται τόσο
άχρηστα κι εγώ τόσο βλάκας που τα αγόρασα. Ευτυχώς ωρίμασα εν τω μεταξύ, χάρισα
αρκετά, πέταξα κάποια. Οι εμπειρίες της ζωής μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν
είναι αυτά τα σημαντικά.
Αν και η τύχη ήταν σχετικά καλή μαζί μου, όμως μου έριξε μερικές τρικλοποδιές και μερικά κλωτσίδια, για να νιώσω μεγαλειωδώς ότι η ευτυχία δε βρίσκεται ούτε στα αντικείμενα ούτε στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όλα αυτά μπορεί να προσφέρουν πρόσκαιρη ευχαρίστηση αλλά όχι πραγματική ευτυχία. Και μάλιστα όσος περισσότερος θόρυβος γίνεται κάπου, για κάτι ή για κάποιον, τόσο πιο κούφιο είναι το αντικείμενο θαυμασμού.
Τώρα είμαι σε αναζήτηση της ουσίας, αλλά και αυτή δεν είναι εύκολο να βρεθεί, σαν να ψάχνεις για χαμένο θησαυρό ή ένα κειμήλιο ανεκτίμητης αξίας. Ακόμα και όταν ξαποσταίνω, προσπαθώντας να ανακτήσω την ανάσα μου από την αγωνία και την αδημονία, το μόνο που επιτυγχάνεται –κι αυτό πρέπει να θεωρηθεί υπεραρκετό- είναι προσωρινή χαλάρωση.
Αυτό που μπορεί ν’ αποτελέσει διέξοδος από την προβληματικότατη πραγματικότητα είναι το διάβασμα ενός αξιόλογου κειμένου, από οποιαδήποτε χρονική περίοδο και για οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, αρκεί να μην είναι μόνο ονειροφαντασίες και χάσιμο χρόνου, αλλά να μπορεί να προσφέρει γνώσεις, πληροφορίες και πείρα. Αυτό θα ήθελα να μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους, αν βέβαια θέλουν κι εκείνοι. Ο απώτερος και ευγενής σκοπός είναι η ανακάλυψη και αποκάλυψη της αλήθειας, η οποία όμως πονάει και δεν είναι ανεκτή από όλους. Αλλά όσοι την επιθυμούν και την αγαπούν, αυτοί μπορούν να την εκτιμήσουν τόσο αφ’ εαυτή, όσο και ως μέσο ή εργαλείο για την απόκτηση διορατικότητας ή αλλιώς για την ανάπτυξη της ικανότητας εκείνης που μπορεί να βοηθήσει, ώστε να μην πιστεύουμε τα ψέματα και να μην πέφτουμε θύματα εξαπάτησης από οποιονδήποτε, ειδικά στην εποχή μας που όλα είναι απάτη.
Να πω ότι μας κοροϊδεύουν κατά κόρον; Θα το πιστέψουν όλοι ή έστω κάποιος; Ας μη με πιστέψει κανείς. Ας ψάξει ο καθένας μόνος του, για να βρει την αλήθεια, όταν και αν οι άλλοι λένε την αλήθεια, ολόκληρη ή μισή, ή θέλουν να μας εξαπατήσουν στεγνά. Ούτε εγώ γνωρίζω την απόλυτη αλήθεια. Κι επιπλέον αυτό που για μένα είναι αλήθεια, μπορεί για τον άλλο να είναι ψέμα και εξαπάτηση. Επομένως, το καλύτερο είναι να ενεργοποιηθεί ο καθένας μόνος του κι ό,τι καταλάβει. Κοινώς ο καθένας ας ανοίξει τα μάτια του κι ας μη μασάει ό,τι τον κερνούν. Από τη γλυκόπικρη πείρα μου, ειδικά όταν με έμφαση μου λένε κάτι, τότε νιώθω ότι μου λένε ψέματα, κάτι που επιβεβαιώνεται τις περισσότερες φορές. Κι άλλοτε, όταν δεν απαντούν σε ευγενικές αλλά σαφώς διερευνητικές και ίσως επίμονες ερωτήσεις, μετά από λίγο αποκαλύπτεται η φτιασιδωμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη αλήθεια. Δεν είναι τόσο απλό, όσο παλιά. Τώρα δε μας ρίχνουν απλώς στάχτη στα μάτια, δε μας φορούν παρωπίδες μόνο. Μας ταΐζουν δηλητήρια, αφού πρώτα μας έχουν πείσει ότι είναι ό,τι καλύτερο.
Κι επειδή τα συμφέροντα, οι κλίκες και οι κακίες που υπάρχουν από πίσω, είναι τεράστια και γι’ αυτό βαριά πολύ, επιθυμώ να μείνω στη σκιά. Να μην προκαλέσω την προσοχή, να μην προσελκύσω το ενδιαφέρον. Εξάλλου δεν είναι αυτό που έχω ανάγκη. Δεν είναι αυτό που επιθυμώ. Δε θέλω με τίποτα να στρέψω τους προβολείς πάνω μου, όπως οι αδελφές Καρντάσιαν ή οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές και δε συμμαζεύεται. Οι πιο έξυπνοι από αυτούς είναι εκείνοι που κράτησαν τα φώτα της δημοσιότητας μακριά τους και δεν κρέμασαν τη ζωή τους στα μανταλάκια. Αγωνιώ να είμαι στην αφάνεια. Μάλιστα ενοχλούμαι πολλές φορές, όταν γυρίζουν να με κοιτάξουν. Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι ότι παραβιάζεται η ύπαρξή μου. Σαν να απειλούμαι να ρουφηχτώ από ένα τέρας. Ίσως να νιώθω έτσι, γιατί έζησα το φθόνο στο πετσί μου σαν μαχαίρι ή σαν πυρακτωμένο σίδερο. Ακόμα φέρω τις ουλές, αλλά δε θέλω να τους δίνω σημασία. Τις διακοσμώ ποικιλοτρόπως, για να μην τις αντιλαμβάνομαι. Εξάλλου μου αποκάλυψαν την αλήθεια για το ποιόν των ανθρώπων και αποτελούν ενθύμια, για να μην ξεχνώ.
Βέβαια, όταν παίζεται από όλους ή έστω από τους περισσότερους το παιχνίδι της δημοφιλίας, είναι πρόκληση, πειρασμός. Δε θέλεις κι εσύ να φανεί ότι υπάρχεις; Αλλά όταν γίνουν κατανοητές οι επιπτώσεις, τότε θα καταλάβεις καλά τι είναι προτιμότερο. Ο καθένας ας αποφασίσει για τον εαυτό του. Όλοι δεν είμαστε ίδιοι και δε χρειάζεται να είμαστε ίδιοι. Επομένως, τι είμαστε;
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε σαν ζωάκια διάφορων ειδών, κατά την τρελή μου άποψη. Άλλοι χαριτωμένα σκυλάκια ή πονηρές και ύπουλες γατούλες κι άλλοι ίδιες οχιές. Οι λύκοι μου αρέσουν, το ίδιο και τα γαϊδούρια, οπότε δε θα τους κακολογήσω. Αλλά ακόμα και τα φίδια δε σου επιτίθενται, αν δεν τα ενοχλήσεις. Ενώ οι άνθρωποι... Οι πιο ευχάριστες και όμορφες συναναστροφές μου ήταν οι τυχαίες και βραχύχρονες γνωριμίες. Εκείνες θυμάμαι και αναπολώ. Όταν πρωτογνώρισα κάποιους, συζήτησα μαζί τους με απόλυτη ειλικρίνεια και από τις δύο πλευρές, επειδή γνωρίζαμε ότι δε θα ξανασυντηθούμε, ήπιαμε το ποτό μας, φάγαμε κάτι και δεν ξαναειδωθήκαμε ποτέ. Όχι κάτι παραπάνω από απλή συναναστροφή αλλά και τίποτα λιγότερο. Επομένως το ζητούμενο είναι να μην υπάρχουν συμφέροντα ούτε από τη μια ούτε από την άλλη πλευρά, για να υπάρξει ουσιαστική επικοινωνία. Αλλιώς,... άστους να πάνε!...
Για όλους αυτούς τους λόγους, επέλεξα να φορέσω μια άσπρη μάσκα με δύο τρυπούλες, για να βλέπω, και μία, για να αναπνέω. Δεν πρόκειται να μιλήσω. Μόνο θα γράφω, κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό από τον προφορικό λόγο. Δεν επιθυμώ αντιπαράθεση ή να πείσω για κάτι τους άλλους. Αλλά ποθώ διακαώς να πω τη γνώμη μου. Όχι να τη συζητήσω. Κι όπως λέει το τραγούδι «σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε».
Οπότε καλημέρα, καλησπέρα, καλή εβδομάδα, καλό μήνα, καλά Χριστούγεννα, καλό πάσχα, καλό καλοκαίρι και σε άλλα με υγεία.
Όποιος-α είμαι.
ΥΓ. Δε θέλω να αποκαλύψω ούτε αν είμαι άνδρας ή γυναίκα. Γιατί ακόμα και από αυτήν τη ελάχιστη λεπτομέρεια, μπορεί να προκληθεί αδικαιολόγητη αντιπάθεια ή συμπάθεια. Θα κρύψω επιμελώς το φύλο μου, για να μην υπάρξει καμία απολύτως προκατάληψη στην αντιμετώπισή μου. Να υπάρξει πραγματική αμεροληψία, ουσιαστική και ανόθευτη αντιμετώπιση, χωρίς καμία διάκριση. Αν δε το θεωρείς αποδεκτό, εσύ που τώρα διαβάζεις αυτό το κείμενο, με γειά σου και χαρά σου. Αντίο.
